Gisteren was ons avontuur bij de Tweede Kamer. Met een brok in mijn keel belde ik mijn moeder om te vertellen hoe leuk het was geweest. Ons bezoek daar raakte mij. Naast dat ik het ontzettend bijzonder vond dat we uitgenodigd waren door een politieke partij deed het ook iets persoonlijks met mij.

Toen Tygo thuiszitter werd, heb ik mijn bedrijf stop gezet. Mijn passies en ambities kon ik er goed in kwijt en had de grootste plannen. Mijzelf ontwikkelen vond ik altijd erg belangrijk, maar mijn wereld werd steeds kleiner de afgelopen 4 jaar. Je voert totaal andere gesprekken op andere niveaus en er werd vaak voor mijn voeten gegooid dat ik te bijdehand was en teveel wist.

Je gaat je steeds dommer voelen omdat je niet meer uitgedaagd wordt. Nieuwe gesprekstechnieken of methodieken, het was niet meer belangrijk. De vraag hoe zorg ik dat Tygo de juiste zorg krijgt, was eigenlijk alleen nog maar aan de orde.

Dus toen ik daar gisteren rond liep voelde ik het weer stromen. Mijn passies en ambities, ik voelde ze overal in mijn lichaam. Het emotioneerde mij daarom toen ik mijn moeder aan de lijn had. Ik wil niet alleen maar zorgen, ik wil ook weer mijn eigen doelen hebben. Mijn hoofd draait overuren, heerlijk!

Maar de andere kant is weer de keiharde realiteit, want de zorg blijft. Nadat ik met mijn moeder ophing barste de onweerswolk los op de achterbank. Paniek in het koppie van Tygo. Code rood en geen keuzes meer kunnen maken. In zijn eigen bubbel schermtijd en hem vooral met rust laten, was de restrictie. Alleen nog doelloos naar zijn beeldscherm kijken en hem vooral met rust laten. Alle opgebouwde spanning en prikkels moesten eruit.

Vandaag is het ook rennen en vliegen. Hij was niet in staat om te kunnen ontbijten omdat de kruimels van het brood al teveel prikkels geven. De hulpverlening vertelde ons: choose your battles en dat doen we dus nu ook. Dan maar even geen volkoren bammetje, maar iets wat wel lukt. Aansluiten, naast hem staan en vooral duidelijk zijn in de communicatie.

Was het het allemaal dan wel waard? Hadden we hem dit moeten aandoen? Ja! We kunnen Tygo niet overal in beschermen en hij zal ook moeten leren dat dit de maatschappij is. Ontlopen leert hem niets, dus soms moet je iets ondergaan om verder te komen.

Amber Koopmans en Martin Oostenbrink, wat hebben jullie ons gastvrij ontvangen en wat zijn jullie leuke en lieve mensen. Wij voelde ons gelijk op ons gemakt bij jullie terwijl het een hele aparte wereld is waarin wij binnen mochten stappen. Wij hopen dat jullie motie de aandacht gaat krijgen die het verdient en dat we samen wat in beweging kunnen gaan zetten voor thuiszitters en kinderen met autisme.

Heel hartelijk dank uit de grond van mijn hart!